Nooit gedacht: van 4 maanden alleen reizen, naar 4 maanden depressie

Niks. Was. Veranderd.

Niks.

En tegelijkertijd was álles anders.

IK was anders.

Iedereen leidde ogenschijnlijk nog hetzelfde leven. Mensen waren vooral met zichzelf, werk, school, hun telefoon en hun to-do list bezig. En ik? Ik had 4 maanden lang een COMPLEET ander leven geleefd en wist niet meer ‘hoe het moest’.

Noem me naïef (wat ik mijns inziens allesbehalve ben), maar: hoeveel verschuiving vindt er nou daadwerkelijk plaats in iemands leven, als men gewoon 4 maanden aan het werk is, of naar school gaat?

Vrij weinig.

IK had echter – terugkijkend – ongeveer een twintigdelige soapserie meegemaakt in een extreem korte tijd. Van crossmotorrijden tot in m’n eentje vulkanen beklimmen en van authentieke ceremonies bijwonen tot aan achtervolgd worden door hordes mensen die met me op de foto wilden.

Dit gebeurt niet in Nederland. Dit is niet meer ‘vrijheid, blijheid’. Ik kon niet meer 24/7 bepalen wat ik zelf wilde. Ik kon niet meer enkel een drol uitgeven aan een volwaardige maaltijd. En ik werd niet zomaar meer opgehemeld door de eerste de beste Aziaat of backpacker op straat.

M’n hoofd belandde van de ene in de andere negatieve spiraal. Mijn eigen getrokken conclusie: ik stond er alleen voor. Niemand snapte me of ‘zag het leven zo helder en scherp als ik’. En uit koppigheid en wantrouwen heb ik na mijn terugkomst geen professionele hulp gezocht. Ik wilde geen geld uitgeven aan een (zoveelste) psycholoog die mij, en wat ik heb meegemaakt, ‘toch never nooit zou snappen’, want ze had het niet gedaan. On top of that vond ik dat ik het allemaal alleen moest doen, net zoals ik mijn hele reis alleen had gedaan.

Bovendien vertelde ik mezelf: ‘Ik stel me toch wel aan volgens de buitenwereld’ en moest van anderen (inclusief psycholoog) ‘waarschijnlijk toch weer gewoon het leven hier oppakken’.

Ja. Ik. Carolien de coach. Koppig, wantrouwend en zichzelf saboterend. Carolien, die normaliter vanuit haar vakgebied iedereen een professional in zo’n situatie ZEER sterk zou aanraden.

Ik kon het gewoon niet. Ik zat muurvast. Ik had deze post vakantie blues, wat inmiddels als een behoorlijke depressie voelde, aan mezelf te danken en ik moest hier zélf uitklimmen. Zonder hulp of beïnvloeding van anderen.

Gelijk weten wat helpt tegen post vakantie blues?

Van weerstand, naar knop om, naar nasleep
Gezien ik iedereens hulp en advies van me afsloeg en volop in de weerstand bleef zitten, had ik inmiddels rock bottom bereikt. Ik kwam m’n huis en bed niet meer uit – enkel voor de boodschappen – liep tegen iedereen te klagen hoe zinloos ik het leven (hier) vond en ondertussen verdiende ik geen rooie cent.

Met de grootst mogelijke moeite belde ik na een maand naar mijn oude uitzendbureau, om te kijken of ze iets van werk voor me hadden.

“Kom op Caro. Al is het 40 uur per week planten water geven. Je moet IETS met je leven, want dit is geen doen meer”, sprak ik mezelf op den duur streng toe.

En zo geschiedde.

Ik kreeg een kantoorbaan bij de HAN in Nijmegen (mijn oude hogeschool), waarmee ik (zij het als boer met kiespijn) weer structuur en dagbesteding vond en kon gaan sparen voor een volgende reis.  

Met dit geld ben ik vervolgens een halfjaar later naar Australië vertrokken.

De depressieve gevoelens waren echter nog niet over. De nasleep was LANG. Een terrasje met een vriend, wat plaatsvond na 9 van de 17 maanden Australië, resulteerde in tranen, toen de vriend in kwestie vroeg of ik bovenstaande gevoelens ooit een plekje heb kunnen geven.

“Nee”, luidde mijn antwoord. Eigenlijk nog steeds niet.

Ik had het niet goed verwerkt, en ondervond daar nog steeds de nasleep van. Achteraf gezien – nu een aantal jaren later – had ik m’n jongere zelf iets heel anders geadviseerd.

De beste tips en tricks tegen jouw post vakantie blues

Inmiddels weet ik, door eigen schade en schande, wat HELPT tegen deze gevoelens van post travel depression.

1. Van post vakantie blues, naar weten hier niet alleen in te zijn.
   Want nee. Je bent NIET gek en je stelt je NIET AAN. Read that again please.
   Een (lange) trip alleen over de grens, zorgt voor nieuw perspectief en transformatie en maakt dat jouw oude bekende realiteit, zoals je die achterliet, bij terugkomst extreem bitter kan smaken. Het is dus geen wonder dat je depressieve gevoelens kunt ervaren door post vakantie blues, of zelfs in een existentiële crisis kunt belanden, like me.
2. Van post vakantie blues, naar weer iets om handen
   Boek vooraf een nieuwe trip/iets om naar uit te kijken. Zet hier van tevoren al genoeg geld voor apart en zet het vast in je ‘planning’. Bijv. een nieuwe (kortere) trip (dichterbij) huis, een cursus wakeboarden, paardrijden, Indisch kokerellen, you name it.
3. Van post vakantie blues, naar een professionele zachte landing
   Als je het mij NU vraagt (inmiddels 5> jaar verder), is mijn allerbelangrijkste advies bij post vakantie blues/post travel depression: zoek WEL hulp van een professional.
   
   ZEKER als je alleen voelt. Een psycholoog/coach is er echt en alleen voor jou. Daar betaal je immers voor. Wees niet koppig zoals ik was (trust me: no fun), maar gun jezelf iemand die (het liefst vanuit soortgelijke ervaring) mee kan gaan in jouw gedachtegang en een uitlaatklep voor je kan zijn. Hiermee heb je een extra steunpilaar en kun je je landing sterk verzachten. Oók als man zijnde.
   
   Ik kan dit voor je zijn. En het is aan jou om te voelen of je dit (stiekem) goed kunt gebruiken, ja of te nee.
   
   Either way. Gun jezelf deze tips.
   Je bent dit allemaal dubbel en dwars waard.
   
   En, in het kader van ‘vul je cup’: liever iets té veel hiervan, dan iets te weinig. Ik kan het weten :’)